Onze voorzitter Rene Korstanje zegt hierover het volgende: “Soms zijn de klachten over de schoonmakers wel terecht, maar over het algemeen eigenlijk niet. Het is nogal makkelijk mopperen op de Amarant medewerkers. Het zijn mensen met stevige beperkingen die in het kader van dagbesteding bij ons komen werken. Anders zitten ze alleen maar thuis wat nogal droevig is. Sommigen doen hun werk heel secuur, anderen duidelijk minder, er zit van alles tussen. Maar voor Attila is het een heel belangrijke groep! Want ons gebouw wordt (voldoende) schoon gehouden en daarvoor betaalt Attila aan Amarant een bedrag van €30 per week. We besparen daarmee minstens €12.000 per jaar ten opzichte van inhuur van een professioneel schoonmaakbedrijf. Daarom ben ik heel blij met de medewerkers van Amarant. Het moet geen puinhoop worden en er moet niks kapotgemaakt worden, maar onze eigen leden mogen dat ook niet.”

Om wat meer van het verhaal achter de Amarant-werkers te weten te komen ging ik naar het Willem II stadion. Daar, een beetje verscholen onder de M-tribune, staat een grijs gebouwtje en dat is een van de circa acht vestigingen van Amarant dagbesteding in Tilburg. Het is de uitvalsbasis van de medewerkers die het clubhuis van Attila schoonhouden. En die daarnaast ook opruim- en schoonmaakwerk doen in en rond het stadion en tevens op het aangrenzende tennispark. Ik sprak er met Jan Verhoeven, hij is werkzaam bij Amarant als begeleider van de medewerkers, en als zodanig ook vaak bij Attila te zien.

“Wij hebben hier in totaal ongeveer 20 medewerkers”, zegt Jan. “Ze hebben allemaal een verstandelijke beperking, meestal aangeboren. Er is een medewerker die ooit een zwaar ongeluk heeft gehad en daardoor een niet-aangeboren hersenletsel heeft. De mensen wonen bij Amarant of in een begeleid wonen situatie. Sommigen hebben een Wajong-uitkering, anderen hebben bijstand met de bedoeling om indien mogelijk door te stromen naar een betaalde baan. Maar dat lukt vrijwel nooit.”

“Attila is voor ons een fijne werklocatie, het werk past goed bij het niveau en de belevingswereld van onze medewerkers en ook bij wat ze emotioneel aankunnen. Soms is een medewerker helemaal uit balans door het een of ander. Dan moeten we soms lang praten om de persoon emotioneel op te vangen en aan het werk te krijgen. Soms lukt dat niet, en daardoor zie je dan bij Attila iemand urenlang zitten in plaats van werken. We zijn altijd afhankelijk van hoe de medewerker zich voelt en wat ie aankan, dat kan per dag verschillen.”

“De leeftijden van onze mensen lopen uiteen van 18 tot 75 jaar. Sommigen hebben vanuit gemeente of UVW een verplichting om in de dagbesteding te werken als onderdeel van hun traject. Maar wij leggen er niet teveel druk op. Degene die 75 is hoeft uiteraard niks meer maar hij wil zelf graag werken en onder de mensen komen. Hij vindt het leuk bij Attila en dat doet hem goed. En heel belangrijk: dat geldt voor al onze mensen die bij Attila werken. Ze komen daar in contact met de buitenwereld, maar op een manier die niet bedreigend is. Op maandag en dinsdag ontmoeten ze de Attila-vrijwilligers van het klussenteam en de atleten die in het krachthonk trainen, er wordt wat gekletst en er worden grapjes gemaakt. Het is merkbaar dat die interactie een toegevoegde waarde heeft voor onze medewerkers, en vooral daarom zijn wij als Amarant heel blij dat we bij Attila mogen werken.”

Voorzichtige conclusie van uw verslaggever: we hebben hier te maken met een typische win-win-situatie. Het werken bij Attila is heel belangrijk voor het welzijn van de Amarant-mensen, en voor Attila betekent het gewoon een schoon clubhuis tegen lage kosten. Laten we dus blij zijn met de inzet van deze bijzondere mensen.

door Michel van Eijkelenburg