Mijn half-Zwitserse nationaliteit gaf me de kans om deel te mogen nemen aan de Zwitserse meerkampkampioenschappen die, na een paar nachtjes gezellig overnachten bij de nonnen in het klooster, op zaterdag van start gingen.

Na de succesvolle NK´s begin september besloten we een paar weken rust te houden van de trainingen, om op die manier in oktober weer fris en fruitig van start te kunnen gaan met de wintertrainingen. Dit zorgde ervoor dat de lat qua prestaties voor dit weekend niet al te hoog kwam te liggen en we van tevoren al besloten om de verwachtingen laag te houden. Dit resulteerde in een 11e plek en een niet al te hoog puntenaantal bij deze meerkamp in Hochdorf.

Desalniettemin bleek het alsnog een heel leuke en leerzame ervaring. De verschillen met de meerkamp hier in Nederland waren groot. Om te beginnen was er in Zwitserland een reusachtig deelnemersveld, in Nederlandse termen althans. Waar er hier bij de Nederlandse kampioenschappen maar zo’n 20 meisjes meedoen, haalden ze daar met gemak een aantal van 60 atleten in iedere categorie, variërend van U14 tot U23 en van vijfkamp tot tienkamp voor zowel de vrouwen als de mannen. Niet alleen dit, maar ook het interessant samengestelde tijdschema zorgden voor een heel ander soort wedstrijd dan ik gewend was. In het tijdschema waren het verspringen en het speerwerpen, die normaal op de tweede dag plaatsvinden, naar de eerste dag verplaatst, en het hoogspringen en kogelstoten daarvoor in de plaats dan weer naar de tweede dag. Daar kwam nog bij dat onze eerste  meerkampdag pas om 16:00 uur begon en we deze zelfs in het donker, zo rond 20:30 uur afsloten.

Waar we hier in Nederland inmiddels wel een aantal meiden hebben die zich al jaren in het meerkampcircuit bevinden en elkaar daardoor inmiddels ook aardig goed kennen, leken de meiden daar elkaar voor het eerst te zien. Dit zorgde ervoor dat het binnen de groep wat minder gezellig was dan dat ik het hier gewend ben. Zowel hierdoor als door de verschillende talen die de meisjes spraken (Duits, Frans en af en toe ook Italiaans) leek het net een echte internationale wedstrijd. Een ander opvallend aspect van de wedstrijd was het ‘bergopwaarts speerwerpen’. De baan in Hochdorf bevond zich midden in een heuvelachtig gebied, waardoor de baan uiteraard ook niet volledig vlak kon worden aangelegd en het speerwerpveld omhoog liep en hoger lag dan de baan eromheen, wat er best grappig uitzag.

Wat de wedstrijd voor mij extra leuk maakte, was dat de volledige Zwitserse familie erbij aanwezig kon zijn om mij aan te moedigen (en om gezellig bij te kletsen niet te vergeten). Opa’s, tantes, noem het maar op, allemaal stonden ze aan de kant om voor het eerst een atletiekwedstrijd bij te wonen en om voor iedere sprong weer keihard te juichen. Ook de typische Zwitserse braadworst die aan de rand van de baan verkocht werd heeft zo zijn bijdrage kunnen leveren aan het weekend (en zeker ook aan het weekend van Jeroen) en kon niet onbenoemd blijven door mij als liefhebster.

Naast het deelnemen aan de wedstrijd hebben we gelukkig ook nog wat mee kunnen pikken van de omgeving en kunnen genieten van het mooie Luzern en Hochdorf. Moe maar voldaan keerden we na een wederom gezellig atletiekweekend vol nieuwe inzichten en ervaringen weer terug naar het
vlakke Nederland. Waar we weer met een gerust hart konden gaan slapen, in de wetenschap dat we hier de komende tijd in ieder geval niet omhoog
zullen hoeven speerwerpen.