Om eens te horen wat ze nou allemaal doet bij Attila en hoe dat zo gekomen is sprak ik begin januari met haar. Ze praat levendig over haar topsportverleden (ze is vereeuwigd in Attila’s Wall of Fame) en over haar bezigheden nu. Op de foto’s zie je Marloes zowel toen als nu.

Wanneer kwam je bij Attila, en hoe kwam dat ?
Dat was in 1989, als meisje D1, ik was 12 jaar. De baan was toen nog in het oude voetbalstadion. Na enige tijd kwam ik bij trainer Frans Bosch terecht en bij hem heb ik heel lang getraind en veel geleerd. Ik trainde samen met onder andere Pally de Leuw, Jurgen Cools, Wilbert Pennings, Kitty van Haperen en Ilse Broeders.

Vertel eens over je eigen topsportperiode ?
Ik was op jonge leeftijd al tamelijk lang (1.83m) en bleek goed te kunnen hoogspringen. Ik ben diverse keren Nederlands kampioen geworden, indoor en outdoor, maar het nationaal record (toen 1.88m) heb ik helaas nooit gehaald. Tenslotte werd ik gevraagd om te gaan hinkstapspringen en dat lukte ook goed. In 2005, op mijn laatste NK voordat ik zwanger raakte won ik goud op hoog en op hinkstap, de dubbel dus. Maar ik verbeterde me verder niet meer, en ik wilde graag kinderen krijgen.

En toen ?
Mijn kinderen gingen ook allemaal naar Attila, daardoor bleef ik ook hier komen. Toen Peter Westermann was gestopt als jeugdcoördinator heb ik samen met enkele andere moeders die taken overgenomen. Als moeder wil je ook dat de dingen rondom trainingen goed geregeld zijn, dus het is ook een beetje eigenbelang.

Welke taken doe je voor de club, hoeveel uren / dagen ?
Ik geef training aan pupillen en ik geef hoogspringtraining. Dat zijn de maandagavond, woensdagavond en zaterdagochtend. En soms val ik in bij de junioren. Ik ben coördinator van de pupillen, dat betekent onder meer dat ik trainingsschema’s maak, ook voor de andere trainers. Verder besteed ik aandacht aan de competitie-opstelling. Ik heb een aantal trainers opgeleid tot niveau 2, zelf heb ik diploma niveau 3. Gelukkig hebben we momenteel genoeg mensen die training willen geven aan pupillen. Velen van hen zijn eigenlijk nog wat jong, maar ze assisteren de hoofdtrainer en dat gaat goed. Ook enkele ouders willen trainer worden, dat is mooi! Binnen enkele jaren wil ik graag van de pupillen overstappen naar de junioren. Wat ik zelf allemaal geleerd heb van Frans Bosch kan ik als trainster daar beter kwijt, denk ik.

Wat is je grote drijfveer om je zo in te zetten voor Attila ?
Tja, ik heb hier drie kinderen rondlopen, en dan moet je ook iets voor de club doen vind ik. Ik wil naast mijn werk echt tijd voor Attila overhouden. Maar alles bij elkaar ben ik nu eigenlijk wel teveel uren voor de club bezig, denk ik wel eens. Toch is de balans nog wel okay.

Wat vind je het leukst aan je werk bij Attila ?
Training geven vind ik het leukste, die interactie met de kinderen, daar hou ik van. Niet alleen de atletiektechnische dingen, maar ook de pedagogische aspecten en de organisatie van de training zodanig dat elk kind aan bod komt, het leuk vindt en er wat van leert. En ik stimuleer de kinderen om aan wedstrijden deel te nemen. Ieder kind is nieuwsgierig naar wat het kan en of het steeds sneller en verder kan. Ik hou van de omgang met de jeugd: ik vind het mooi om pupillen over de horden te zien rennen, maar het is ook geweldig om Vincent Staat over de 2 meter te zien springen.

Heb je bij Attila last (gehad) van de coronacrisis ?
In het voorjaar toen alle trainingen stillagen gaf ik de pupillen wat speelse oefeningen voor thuis, sprongetjes en zo. Toen het weer mocht zijn we meteen weer gewoon begonnen. Momenteel mogen de kinderen niet naar school maar (t/m 17 jaar) wel komen trainen, gelukkig maar. Trainersoverleg hebben we normaal gesproken ongeveer elke 6 weken, nu niet in die vorm. Het contact en overleg gaat nu via e-mail, WhatsApp en kort overleg voor en na het training geven.

Wat doet Attila goed, en wat kan beter ?
Ik vind de vrijwilligers allemaal erg enthousiast, maar het is wel een relatief kleine groep; iedereen in de club zou iets voor de club moeten en kunnen doen, denk ik. Ik ben blij dat er nu een volledig bestuur is waarin de taken goed verdeeld zijn. Het is wel jammer dat er nu door de coronabeperkingen minder contact is tussen de leden onderling, de trainers onderling en met de ouders en/of verzorgers.
Er zijn verder heel goede specialisatietrainers met veel kennis en kunde, en het zou mooi zijn als die kennis en kunde meer en makkelijker kan worden gedeeld en dat er op die manier ook meer aandacht komt voor de stap van jeugd naar specialisatie. Ook zou het leuk zijn als we nog meer in groepsverband op wedstrijden verschijnen. Met een grote bus naar een wedstrijd, dat zou wel super zijn.

Voel je je gesteund en gewaardeerd ?
Zeker wel, ook door het bestuur. Als ik iets wil dan kan het altijd wel. Zelf vind ik het fijn om de andere trainers de waardering te geven die ze verdienen.

Wat zijn buiten Attila je activiteiten en liefhebberijen ?
Ik ben jurist en werk als docent recht bij de Juridische Hogeschool. Maar ik doe het liefst iets met sport, soms denk ik dat ik beter de ALO had kunnen doen en gymleraar had kunnen worden. Verder houd ik van sporten en creatief bezig zijn in huis.

Heb je vragen gemist, wil je nog wat kwijt ?
Het zou mooi zijn als Attila kan uitgroeien tot een grote Tilburgse atletiekvereniging voor iedereen met daarbinnen voldoende differentiatie, dus zowel breedtesport als topsport.

Aan welke vrijwilliger geef je het stokje door ?
Dat wordt dan Ria Voorzee van de Nordic Walking, daar zit een grote groep leden.

door Michel van Eijkelenburg